من

گفتم: 

من از کجا می آیم
که این چنین اسیرم
به سر خیال پرواز
اما
در قعر دوزخ
این چنین
سرگردان
سنگین
سموم سرد تنفر
باز هم
سکوت ، سکوت
پاداش زن بودنم


میله های سرد و تیره
بگذرید از من بگذرید
من آن مرغ اسیرم
نمی دانم چه می خواهم
چه می گویم


تک تک این ثانیه ها
عصر انجماد
شاهد سقوط برگ برگ زندگی
وحشت از فرداها
درکنج قفس
خواسته
نا خواسته 

 

به ناگه
از آن سو
آوای گنگ کسی امد
پرسه گردی غریب
با
آوازی غریب تر
آواز خوش آزادی
از کوچه ها ، از کلمات
این سو
میله ، اضطراب، خاموشی


می گفت
از تعبیر کلامم به صدای تازه ای می رسی
تعبیر تازه ای از
اسیر، دیوار، عصیان، تولدی دیگر
مفتون
تقسیم آزادی، عشق ، تقسیم شادی
انهدام جنسیت
تو کیستی ؟ من کیستم؟


آه اگر شک نبود
ترس نبود
دری بود، دریچه ای ، بامی
و
ایمان بیاوریم به اغاز فصل سرد 

گفتا: 

آَشنای من از دیار آزادی آمده ای
آنجا که اسارت را معنی نباشد
و پرواز خیال نیست 

 حتی در قعر دو ز خ نا امیدیها
ترا پرواز است از سر گشتگی از سکو ن
از سموم سر د بی عشقی
و فر یادی که پری در یائی را میخواند
آری پری در یائی که نام او ست که
" زن " نام دارد
تو مر غ اسیر نخو اهی شد مگرخو د خو اهی 

 می دانم ز چه گو ئی
در تک تک ثانیه های منجمد قر ن گو نه
در عصری که انجماد فکری
محلی ایست بر ای غرور و در سقوط
بی انتقطاع بر گهای شاخه امید و در رهائی ها زو حشت فردا
در قفسی که خو استگاه
خو د خو استه تو است
ناگهان شاعر شهر رو به شاعره مغمو م و محبوس در تکرار
قصه های بانو ی مغمو م همان اسیر و دیو ار و عصیان
کند و فر یاد ز ند آمده ام که عشق را فر یاد ز نم
بی انهدام جنسیت
بی جنگ نر و ماده ها
آغاز قصه پری در یائی و ناخدا
آری بی شک آمده ام
بی ترس
و همره همان پنجره خو شبختی بانو
همان بانو ئی که با ایمانش به آغاز فصل سرد
عاشقانه های داغ عشقش را ترنم کرد